Mannen met 1 been
Dit weekeinde waren we met zoon en leenkind op het strand. Nadat we ons hadden geinstalleerd signaleerden de kinderen bij ons in de buurt een man met 1 been. Nou ben ik inmiddels best een doorgewinterde moeder die de meeste genante opmerkingen over mensen die vijf meter verder lopen weet te pareren (zoals bijvoorbeeld: ‘die mevrouw heeft echt lelijk rood haar he mam? Mama wat vind jij nou van haar haar? Lelijk he? Zou jij zo’n lelijke kleur haar willen? Enzovoorts… -meestal dus netjes gepareerd). Deze keer zorgde de eenbenige man echter voor dusdanig veel ophef bij de kinderen, dat de gesprekken over zijn eenbenigheid meerdere keren opleefden. Helaas praten kleuters op dat soort momenten nooit zachtjes en kunnen ze ontzettend staren.
Op de terugweg in de auto hadden ze het er nog steeds over.
De volgende dag moesten we met zoon naar het ziekenhuis voor een lactosetest. Een dergelijke intolerantietest neemt veel tijd in beslag en we zaten dan ook het grootste gedeelte van de ochtend in de wachtruimte van het ziekenhuis. En ging de man even met zoon naar buiten.
Waarbij hij onderweg door het ziekenhuis wederom een man met 1 been tegenkwam…. Twee keer!
De man leidde zoon haastig weg, maar helaas werd de man toch gespot (KIJK PAPA! NOG EEN MAN MET 1 BEEN. HOE KOMT DAT BEEN ER NOU AF? HEEFT HIJ PIJN? WAAR IS ZIJN ANDERE BEEN? ALS JE BEEN ERAF GAAT, ZIE JE DAT DAN? WAAROM BLOED HET NIET? ERG HE PAPA, 1 BEEN. enzovoorts…).
Gelukkig moest de man niet in onze wachtruimte zijn. Zoon heeft het er namelijk de rest van de ochtend over gehad.
En ik? Ik kreeg er de slappe lach van en stuurde vader en zoon dus maar weg voor nog een ommetje. Dit keer gelukkig zonder mannen met 1 been…
Wat kunnen kleuters je soms ongemakkelijk doen voelen!
Volgende keer de meneer aanspreken. Ik weet zeker dat hij graag uit wil leggen dat het niet zeer doet. Een meneer met één been weet best dat het opvalt. Dat er achter zijn rug om gesproken wordt doet zeerder dan hem zelf aanspreken. “Beste meneer, mijn zoon ziet dat u maar een been heeft en vraagt zich af of het zeer doet” is een mooie openingszin.
Mmm nou… soms zijn de omstandigheden niet zo dat je iemand aan wilt spreken. Bijvoorbeeld als iemand op 15 meter afstand zit (omgeven door weer andere mensen) dan doen we dat toch maar niet.
Verder hebben we al heel wat gesprekken gehad met onbekenden over hoofddoekjes, rolstoelen, oud zijn en nog 1000 dingen die je maar op kunnen vallen aan mensen.
Ben het helemaal eens met Greet in dit geval, maar soms is iemand aanspreken geen optie , bijvoorbeeld als je dochter in de rij van de supermarkt vraagt waarom die mevrouw zoveel ongezonde dingen (snoep ) in haar karretje heeft ? terwijl ze al zo dik is en vervolgens alles opnoemt waarvan zij denkt dat dat niet gezond is en zelfs even dichterbij gaat kijken of ze niet vergeten is op te noemen.
Die ken ik ook ja… Rokers krijgen hier ook rechtstreeks commentaar.
Daarbij maak ik altijd een afweging of het soort vragen / de personen / de situatie geschikt zijn om vragen te stellen.
Het is ook wel frappant, twee mannen met 1 been in een paar dagen tijd. Ik vind stiekem dat je zoon heel zinnige vragen stelde!
Zoon stelt hele rake vragen. Dat vind ik echt een sterke eigenschap van hem.
Tegelijkertijd is dat soms ook best lastig. Want hoe ver laat je een kind doorvragen bij gevoelige onderwerpen? Daarbij kunnen sommige antwoorden best heftig zijn. En voor sommige dingen vind ik hem echt nog te jong.