Autogordels,bloed en heimwee
De dagen tikken hier langzaam weg. Nog een paar nachtjes slapen en we mogen door naar Boedapest. Dan daar nog twee nachtjes, nog twee dagen rijden en dan zijn we eindelijk thuis.
Hoe bijzonder een adoptiereis zoals deze ook is, ik verlang echt naar mijn eigen huis en vooral naar mijn eigen bed (en espresso apparaat :-))
In de aanloop naar onze reis naar huis ben ik alvast aan het denken en plannen hoe we alles het beste kunnen doen. Vooral die twee en een halve dag rijden lijken me lastig. Met de verdubbeling van het aantal kinderen is het gedoe tijdens het rijden namelijk verviervoudigd. De laatste keer dat we het waagden om een ritje te maken in de auto moesten we de eerste 2 kilometer 5 keer (!) stoppen. Ik ben kwijt wat er nu precies allemaal speelde (adoptie-amnesia bestaat kennelijk echt…). In ieder geval moest er twee keer geplast worden en had dochter 1 keer haar gordel helemaal afgedaan, wat niet opgelost kon worden vanaf de voorbank. Ondertussen neemt zoon zijn grote-broer-rol soms iets te serieus, wat ervoor zorgt dat hij vreselijk op zijn zus gaat zitten letten en gaat lopen zeuren over alles wat ze doet ( vooral tijdens het autorijden, want waarom zou je naar prachtige velden vol zonnebloemen kijken als je ook de hele tijd kan zeggen dat je zus dit of dat doet?). Ondertussen vindt dochterlief het op sommige ritten leuk om haar gordel steeds naar beneden te trekken – waarbij ik weer blij ben dat zoon dat meldt…
Kortom: 1600 kilometer rijden wordt een uitdaging.
Verder stootte ik vandaag mijn hoofd – hard. Ik wilde een kind opvangen van de schommel en stootte zelf mijn hoofd tegen een uitstekend deel van de constructie. Gelukkig niks aan de hand met de kinderen, maar ik stond met een bloedend hoofd. Gelukkig is de man inmiddels echt goed in pleisters plakken. Dus loop ik heel charmant rond met een grote pleister dwars over mijn voorhoofd.
De kinderen vonden het maar niets zo’n moeder met bloed. En dus eindigde ik met een zeer hoofd op de bank, met zoon dicht naast mij en een dochter die ook een pleister moest. Op haar voorhoofd natuurlijk…
We maakten er maar een uurtje I-pad van voordat we ons op de avondmaaltijd wierpen.
Over de autogordel ga ik nog even puzzelen. Zoon frotste ook aan die gordel, maar was daar na 1 of 2 keer streng toespreken wel klaar mee. Hopelijk werkt dat bij dochter ook zo. Andere goede tips zijn welkom (waarbij ik moet vermelden dat de winkelopties hier zeer beperkt zijn).
Hoe zorg / zorgde jij ervoor dat je kinderen in de gordel bleven zitten?
Laat een reactie achter op Nans Reactie annuleren
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Is er geen mogelijkheid dat zoon in zitje voorin zit, en jij naast dochter achterin? Dan heb je er veel meer zicht op dan wanneer ze achter je zit. Bovendien hoeft zoon dan niet te grotebroeren, en heeft hij veel meer uitzicht en dus veel meer afleiding.
We aarzelden even, maar volgens mij zou dit wel eens DE oplossing kunnen zijn.
Dank je wel!
We gaan het de eerste (halve) reisdag testen.
Fijn dat het moment van naar huis gaan voor jullie dichterbij komt. Misschien een idee om in de nacht te gaan rijden zodat de kinderen een deel slapen (of heel vroeg vertrekken). Wij gaan al jaren niet meer met de auto op vakantie en kinderen hebben nooit aan de gordels gezeten gelukkig. Ik lees wel eens dat moeders achterin gaan zitten tussen de kinderen in of een kind voor. Dat heb ik nooit gedaan want erg wagenziek.
Onze zoon let overigens nog heel goed op zijn zusje en hij is al bijna 18 haha (zus van 12 is daar niet zo blij mee overigens).
Zowel de man als ik zijn geen ochtendmensen… Die ene keer dat het ons lukte om echt vroeg te vertrekken zaten we super sjachereinig in de auto… hahahahahaha
’s nachts rijden doen we niet, wegens een groter risico op ongelukken en het nadeel dat je dan zelf de volgende dag gaar bent (we kunnen beiden niet slapen in de auto) met twee super energieke kinderen. We gaan de optie van 1 ouder achterin testen.
Lief dat je zoon nog steeds op zijn zusje let 🙂
Dat heb ik jaren gedaan, bij dochter achter in de auto zitten, haar broer voorin bij mijn man. Gaf een heleboel rust in de auto! Ik wens jullie een heel goede reis naar huis!
Erg bedankt voor de tip! We gaat het testen. Bijkomend voordeel is dat ik dochter onderweg kan helpen met eten, drinken en snoeten-poetsen. Dat scheelt ook nog eens een grote smeerboel in de auto.
Da zou ik ook doen, een kind voorin, een kind achterin, mist dat kan met de stoeltjes.
Lukt dat niet: aan alles komt een eind, ook aan die reis.;-)
Fijn dat je snel naar huis kunt.
Het kan met de stoeltjes, dus we gaan het testen. Ik hoop maar dat het werkt. En anders gaan we de hele reis K3 meezingen… Dat houdt de stemming bij iedereen onder de 8 in ieder geval goed….
De thuisreis is overigens inmiddels met 1 dag uitgesteld – oh oh en we willen zo graag naar huis!
Hi!
Ik heb je gevonden! En heb ineens heel veel te lezen…leuk! We ‘zien’ elkaar op adoptieoudersonline.
Ik sluit me aan bij bovenstaande tips. Zelf heb ik de terugreis ook achterin gezeten en doe het nog regelmatig. Wat wij ook deden en soms nog doen bij langere reizen. Een stickerkaart maken en om het halve of hele uur een sticker plakken. Na een aantal stickers een snoepje of koekje. Ik gebruikte daarbij een timetimer.
Geniet nog van je laatste dagen daar. Ik ga jullie reis nog eens even rustig doorlezen!
Groetjes
Jennet (G&J)
Leuk dat je meeleest!
En uiteindelijk zat ik natuurlijk toch voorin – wat vervolgens toch heel goed bleek te werken. De kinderen hebben het echt super gedaan op de terugreis. Heel knap!
Pas wel op niet in elk binnen Europa mag een kind voorin zitten. Ff Googlen.