Soms is het hard werken als moeder
Met onze zoon blijft het een eeuwig zoeken naar balans. Met de feestdagen (altijd een uitdaging) ging het beter dan voorgaande jaren. Ik keek al uit naar de rust van januari, waar we gewoonlijk een prettig stijgende lijn zien qua gezellige aanwezigheid van zoon. Maar helaas liet januari eerder een dalende, dan een stijgende lijn zien.
De eerste twee dagen dacht ik nog aan een tijdelijk dipje. Met dag drie en vier had ik het al aardig gehad en na dag vijf besloot ik de juf te informeren dat ik een gesprek wil op school. De ervaring leert namelijk dat er dan gewoonlijk daar iets verandert is. Iets wat het wankele evenwicht van zoon totaal omver schopt. Wat er thuis als een razende storm weer uitkomt.
Nu stormt het inderdaad (dat scheelt ook), maar meerdere dagen achter elkaar doorlopend onmogelijk gedrag gevolgd door schreeuwende driftbuien zijn naar mijn ervaring niet stormgerelateerd. Drukte en slecht luisteren soms wel, maar dit is anders.
En inderdaad vernam ik dat er wat dingen spelen: er is een stagiaire in de klas bij gekomen en er zijn citotoetsen waarbij zoon echt stil moet zijn in de klas. Voor zoon zijn dit grote dingen. Dingen waar hij niet tegen kan. Teveel kapiteins op het schip geven hem een gevoel van chaos en onveiligheid. Iets wat hij thuis afreageert. En over een maand komt er nog een juf bij… Langere periodes stil moeten zijn overvragen hem weer op een andere manier. Ik hou mijn hart vast en plan alvast maar een afspraak voor de korte termijn.
Ondertussen is het hard werken als moeder. Het is soms best lastig om mijn brein kalm en mijn toon neutraal te houden terwijl zoon dagelijks meerdere keren in meer of mindere mate van de rails afloopt en soms enorm zijn best doet om mij ook van mijn rails af te krijgen. Ondertussen moet de rust voor dochter ook zoveel mogelijk bewaard blijven en is er ook nog zoiets als huishoudelijk werk, bedrijfsadministratie, overige regelzaken en tijd voor mezelf.
Dus… als je eens een dag een berichtje mist, weet dan dat er waarschijnlijk van alles tussendoor kwam.
Hopelijk iets leuks in de vorm van een avondje weg met een vriendin, maar soms ook gewoon een uitgeblust avondje op de bank na een dagje moederen.
Ach ja… ik zal de enige moeder niet zijn, die het ouderschap soms hard werken vind 😉
Mijn dochter kon er ook echt niet tegen, die veranderingen. Ze zitten er ook verhoudingsgewijs zo een groot deel van de dag en er wordt wel heel makkelijk mee omgegaan.
Dat is het vervelende van maar een leerkracht voor de klas.
Kan je hem misschien een paar dagen ziekmelden en intens rustige dagen met hem hebben? Deed ik met de oudste wel, die mocht geen vrije middagen meer en ‘ze heeft thuis te veel stress van school’ ging er niet in want ‘dat gedrag herkenden ze niet’. Nee, op school deed ze precies wat er moest maar thuis werd er afgereageerd.
Het is bijna overal een chaos achter de deur joh. Bij de mensen die alles voor elkaar lijken te hebben net zo goed, zo niet meer.
Ik vind het flauw dat je een kind niet ziek mag melden omdat hij / zij het even niet trekt. Psychische dingen tellen kennelijk niet mee.
Tegelijkertijd meld ik zoon niet snel ziek voor zoiets, omdat ik voor hem geen precedent wil scheppen… We gaan dit weekeinde eerst eens samen kijken wat het lastig maakt voor hem en wat voor oplossingen hij zelf ziet. Soms komen we daar een heel eind mee.
Als ik moe ben van de drukte en het gedoe dan kijk ik graag een aflevering van ‘een huis vol’. Daar knap ik altijd erg van op 🙂
Ik komuit een gezin met een kind als jouw zoon. Zo te lezen heb jij heel wat in huis om het in goede banen te leiden….
…. en als het even niet lukt..? Kinderen kunnen bèst wat hebben, ook een moeder met menselijke trekjes….
Dank je wel Mariimma. We doen ons best!
En soms lukt het allemaal inderdaad iets minder goed, maar dat werkt voor iedereen zo (dus ook voor zoon en voor mij ;-))
Wat jammer dat juf je niet vooraf informeert over een stagiair en de cito. Dan kun je hem voorbereiden en weet je dat zijn gedrag niet aan jou ligt.
Het lukt ons ook nog steeds niet om juffen zover te krijgen hoor. Hier kregen we op maandagochtend om 8.00 een mailtje dat ze die dag gingen schaatsen. Terwijl al 4 jaar de afspraak is dat onze oudste thuis mag blijven als er geschaatst wordt.
Juffen zien de impact thuis niet en niets motiveert hen om daar vooraf over na te denken.
Wij hebben onze tweede dus pas op school laten ontploffen tegen de juf, in plaats van thuis alles op te lossen. Niet fijn, maar nu was het eindelijk ook haar probleem…
En je hebt gelijk hoor: soms is het hard ploeteren als moeder!
Ik denk dan: we doen allemaal ons best om er wat van te maken. Laten we elkaar vooral moed in spreken;-).
Volgens mij was de juf ook overvallen door de komst van de stagiaire 🙂
Dat van die cito ga ik aangeven. Ik moet dat soort dingen gewoon weten, maar ik snap ook dat ze het vergeet. Soms vergeet ik zelf ook de impact van die schijnbaar kleine dingen.
Dat er zo laks wordt omgesprongen met die afspraak rondom het schaatsen lijkt me frustrerend. Zeker als het een afspraak is die al 4 jaar loopt.
Houd moed! Kinderen groeien en leren dingen. Als ik het moederen lastig vind, dan probeer ik te kijken naar het pad wat we al hebben afgelegd en de knelpunten die er niet meer zijn. Dat geeft hoop voor de toekomst. We komen er wel.
Wij hebben een zoon met een prikkelverwerkingsstoornis, hij kan ook absoluut niet tegen veranderingen en spanningen. Wij hebben een speciale borstel therapie gevolgd om zijn lichaam beter te leren om gaan met prikkels van buiten af. De therapie periode was loei zwaar. Elk uur borstelen elk uur een driftbui en snachts bed plassen. Bij de therapie leerde hij verder ook om dingen te benoemen niet alleen naar ons maar vooral ook naar zijn omgeving. Dat heeft hem al heel erg geholpen. Als het hem nu te veel word komt hij nog wel eens naar me toe, mama wil je me borstelen. De eerste keer dat de therapeute hem borstelde was hij zo overstuur dat hij op het moment dat het klaar was bij mij als een blok in slaap viel op schoot nog voor het evaluatie gesprekje klaar was. Zo intensief ervaarde hij dat.
Soms is moeder zijn ontzettend zwaar! Juist op die momenten moet je je zelf niet
Die borsteltherapie klinkt wel heftig zeg. Heeft het je zoon veel geholpen?
Het benoemen is inderdaad belangrijk. Daar zijn wij ook mee bezig.
Door zoon heb ik geleerd om zijn en mijn grenzen beter te bewaken. Wat ook betekent dat ik best goed voor mezelf zorg. Juist ook als het hektisch of zwaar is.
Ja dat heeft hem heel goed geholpen. Zijn lichaam is nu beter in staat om prikkels te reguleren.
Bedankt voor de tip. we zijn nu met andere dingen bezig, maar ik ga deze onthouden.
Juist op die momenten moet je jezelf niet vergeten…
Dat is inderdaad belangrijk. De boel draait alleen goed door als ik ook goed voor mezelf zorg – wat ik dus ook doe.